Katarzyna Kobro (1898 Moskwa - 1951 Łodź), Akt (1)

Pochodzenie
Kolekcja prywatna, Paryż
Kolekcja prywatna, Szczecin

Literatura
Katarzyna Kobro 1898-1951. W setną rocznicę urodzin, katalog wystawy, Muzeum Sztuki w Łodzi, red. Elżbieta Fuchs i in., Łódź 1998, poz. kat. I.8., s. 128
Nika Strzemińska, Katarzyna Kobro, Warszawa 1999, s. 124-126 (il.)

Biogram
Była żoną awangardowego artysty Władysława Strzemińskiego. Jej jedynym dzieckiem była Nika Strzemińska (zm. w 2001 r.) Katarzyna Kobro przyjaźniła się z Julianem Przybosiem i Janem Brzękowskim. Współtworzyła ugrupowania artystyczne "Blok", "Praesens" i "a.r." (czyli "awangarda rzeczywista" lub "artyści rewolucji"). Zrewolucjonizowała myślenie o rzeźbie. Odeszła od pojmowania rzeźby jako bryły. Pod wpływem konstruktywizmu odrzuciła indywidualizm, subiektywizm i ekspresjonizm sztuki, w ich miejsce postulowała bezwzględny obiektywizm formy, podstawowym jej celem była budowa abstrakcyjnego dzieła sztuki, opartego na uniwersalnych i obiektywnych prawach, odkrywanych na drodze eksperymentu i analizy. Punktem wyjścia koncepcji rzeźby Katarzyny Kobro jest abstrakcyjne pojęcie nieskończonej przestrzeni. Przestrzeń tak pojęta jest jednorodna i nie posiada żadnych szczególnych miejsc, żadnego punktu odniesienia (np. w rodzaju środka układu współrzędnych). Stąd Kobro dążyła w swoich pracach do takiego zorganizowania przestrzeni, aby nie było w niej podziału na przestrzeń zamkniętą w bryle i otoczenie, ale by dzieło współistniało z przestrzenią, pozwalając jej przenikać się. Równocześnie z koncepcji jednorodności przestrzeni wynika likwidacja centrum kompozycyjnego, tak by każdy punkt rzeźby był jednakowo ważny. W 2009 r. Teatr Telewizji zrealizował sztukę o tytule Powidoki, w której pokazano życie prywatne Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego. Większość jej dzieł znajduje się w Muzeum Sztuki w Łodzi. Od 2001 r. przyznawana jest nagroda jej imienia.