Wymiary: 22 x 10 x 10 cm
na spodzie cokołu żółty napis: 'D 250' oraz nalepka z opisem 'MS 39
Pochodzenie
kolekcja prywatna, Berlin
Wystawiany
Wystawa prac uczestników konkursu na Pomnik Bohaterów Warszawy, Zachęta, kwiecień-maj 1958
„II wystawa rzeźby Aliny Szapocznikow”, BWA w Poznaniu, kwiecień 1960
„Alina Szapocznikow 1926-1973. Rzeźba, rysunek”, Muzeum Narodowe w Warszawie, listopad 1975
„Alina Szapocznikow 1926-1973”, Muzeum Sztuki w Łodzi, wrzesień-październik 1975
„Alina Szapocznikow. Rzeźba”, BWA w Bydgoszczy, czerwiec 1976
Literatura
„Konkurs na Pomnik Bohaterów Warszawy”, „Stolica”, nr 16, s. 19
Bohdan Gniewiewski, „Pomnik Bohaterów Warszawy”, „Architektura”, 1958, nr 8, s. nlb.
Jadwiga Jarnuszkiewicz, Zderzenie z odbiorcą, „Przegląd Artystyczny”, 1958, nr 3, s. 12
Irena Grzesiuk-Olszewska, Polska rzeźba pomnikowa w latach 1945-1995, Warszawa 1995, s. 85 i in.
Zatrzymać życie. Alina Szapocznikow rysunki i rzeźby, [red.] J. Grabski, Warszawa 2004, s. 144 (il.)
Agata Jakubowska, Portret wielokrotny dzieła Aliny Szapocznikow, Poznań 2008, s. 96-124
Jola Gola, Katalog rzeźb Aliny Szapocznikow, Kraków 2001, s. 96 (il.)
II Wystawa rzeźby Aliny Szapocznikow, katalog wystawy w BWA, Poznań 1960, nr kat. 38
Alina Szapocznikow 1926-1973. Rzeźba, rysunek, katalog wystawy w Muzeum Narodowym, Warszawa 1975, nr kat. 45
Alina Szapocznikow 1926-1973, katalog wystawy w Muzeum Sztuki, Łódź 1975, nr kat. 53
Alina Szapocznikow. Rzeźba, katalog wystawy w BWA, Bydgoszcz 1976, nr kat. 43
Biogram
Alina Szapocznikow urodziła się 16 maja 1926 r. w Kaliszu. Pochodziła z rodziny żydowskich lekarzy. W czasie wojny przebywała w getcie w Pabianicach, a potem kolejno więziona była w niemieckich obozach koncentracyjnych: Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen i Theresienstadt. Po wyzwoleniu, mimo iż jej matka wróciła do Łodzi, Szapocznikow zdecydowała się zamieszkać w Pradze. Podjęła tam artystyczną praktykę w pracowni rzeźbiarza Otokara Velimskiego, a następnie rozpoczęła studia w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej. Dzięki stypendium Szapocznikow cztery lata studiowała w paryskiej École nationale supérieure des beaux-arts. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do przerwania nauki. W 1951 r. artystka wróciła do Polski i na stałe osiadła w Warszawie, gdzie posiadała pracownię. Początkowo wykonywała rzeźby w obowiązującym socrealistycznym stylu, były to głównie projekty i realizacje pomnikowe. Po tzw. odwilży w połowie lat 50. mogła wreszcie pokazać to, co ją fascynowało: formę i tworzywo. Powstają wtedy rzeźby wyznaczające kolejne etapy w twórczości artystki. Figury kobiet: Pierwsza miłość, Trudny wiek; organiczne formy: Pnąca, Bellissima; rozpięte na stalowych rusztowaniach masy materii, które zdają się drwić z prawa grawitacji: Maria Magdalena, Błazen. W 1963 roku wyjechała z kraju i na stałe zamieszkała w Paryżu. W pracowni w Malakoff eksperymentowała z nowymi materiałami: poliestrem czy poliuretanem. Tworzyła głownie kompozycje przestrzenne z wykorzystaniem odlewów własnego ciała, jak i osób jej bliskich. Pod koniec życia niektóre z jej projektów miały charakter konceptualny. Zmarła dziesięć lat później, w sanatorium Praz-Coutant w Passy, po długich zmaganiach z chorobą nowotworową. Za decydujące dla odczytywania sztuki Szapocznikow uznać można eksponowanie napięć i kontrastów istniejących pomiędzy pięknem – brzydotą, radością – smutkiem, wewnętrzną energią – rozpadem, witalnością – niedomaganiami ciała. Ten punkt wyjścia wynika z patrzenia na jej dzieła przez pryzmat biografii, która uległa swego rodzaju procesowi mitologizacji. Na podstawie tekstów pisanych z perspektywy wspomnień wyłonił się spójny obraz Szapocznikow – pełnej życia, ciężko doświadczonej przez los, wcześnie zmarłej pięknej kobiety. Jej pogoda ducha, uroda, energia widoczna w sposobie bycia i tworzenia, w zestawieniu z ciężkimi doświadczeniami: pobytem w getcie i obozach koncentracyjnych, przebytą gruźlicą, niemożliwością urodzenia dziecka i chorobą nowotworową, wydają się rzucać cień na całą jej spuściznę artystyczną oraz stanowić jeden z głównych kluczy interpretacyjnych.
