litografia, papier, 42 x 32 cm
Litografia, papier welinowy o wysokiej gramaturze, 42 x 32 cm (kompozycja), 70 x 50 (arkusz), numerowana ołówkiem 13/100, sygnowana z płyty pod kompozycją „Magritte”, sucha pieczęć wydawcy p.d. : "EDIZIONI ARO D'ARTE". Sucha pieczęć l.d.: „S.P.A.D.E.M. Paris” (SPADEM jest francuskim odpowiednikiem polskiego ZAIKS), na odwrocie hologram „verification of authenticity”. Oryginalny certyfikat.
René François Ghislain Magritte – belgijski malarz, surrealista. Nazywany „autorem słów i rzeczy. Obrazy jego szokowały i wzbudzały kontrowersje, wyróżnia je poetycka nastrojowość oraz precyzyjny rysunek. Namalowany w 1949 obraz uznaje się za surrealistyczny manifest Magritte.
Rok po tym, jak Magritte namalował „Le regard intérieur”, jego przyjaciel, poeta Louis Scutenaire napisał komentarz: „Aby mieć pewność, że zabije je podczas polowania, człowiek strzelał gradem strzał w zwierzęta, które malował na ścianach jaskiń. Dziś przywraca życie liściom, obsypując je ptakami”
Wizja Magritte'a opierała się na niezwykłych i niespodziewanych skojarzeniach, które przyniosły głębsze zrozumienie tajemnic naszego własnego istnienia. Magritte przedstawił tajemnicze zestawienia mało prawdopodobnych obiektów lub niemożliwych krajobrazów. Nagle, zainspirowany częściowo wizją, w której zobaczył ptaka w klatce w pokoju, w którym przebywał, zastąpionego jajkiem, zrozumiał, że poprzez eksplorację relacji między elementami naszego wszechświata może dotrzeć do ich wewnętrznej tajemnicy. Tak więc liść drzewa zaistniał, rozwiązanie „problemu” drzewa. W „Le regard intérieur” dodał nowy wymiar do tego „problemu”, pokazując niemożliwie egzotyczny zakres ptaków nocujących na gigantycznym liściu. W międzyczasie dodał również kolejne „wybiórcze powinowactwo” między wodą w szklance a wodą w morzu. Chociaż nie ma nic „niemożliwego” w zestawieniu tych dwóch elementów, Magritte’owi udało się mimo wszystko przedstawić je w taki sposób, że stają się tym bardziej wyraziste dla tajemnicy świata. W ten sposób odrzuca wszystkie założenia dotyczące naszego otoczenia, które zbyt chętnie przyjmujemy, zachęcając nas do spojrzenia na wszechświat na nowo.
Obraz wystawiony był po raz pierwszy w Nowym Jorku, w Muzeum Brooklyńskim na Międzynarodowej Wystawie Akwareli: Piętnaste Biennale, maj – czerwiec 1949, prawdopodobnie nr 26c (zatytułowane „Wewnętrzne oko”).
