Edward Dwurnik, DANUTA DOBRZYŃSKA, 2014

100,0 x 73,0cm - akryl, płótno sygn. p.d.: 2014 E. DWURNIK, powyżej dedykacja: DLA MOJEJ | UKOCHANEJ | PRZYJACIÓŁKI

sygn. na odwr. na płótnie p.g.: 2014 | E. DWURNIK | „DANUTA | DOBRZYŃSKA“ | NR: XIV [w ramce] - 180 | 5045 [w ramce]

 

Cykl Portret, tworzony przez Edwarda Dwurnika na przestrzeni całego życia, w sposób szczególny ujawnia geniusz artysty. Z jednej strony, to popis spostrzegawczości i wielkiego malarskiego talentu malarza, który potrafił uchwycić zarówno podobieństwo modela, jak i jego psychikę. Z drugiej strony Dwurnik opracował własny malarski język, „metodę“ dla portretu, nadającą mu nowoczesny rys. Poza doskonale namalowanymi postaciami pozujących, artysta umieścił na obrazach odręczny opis postaci: imię, nazwisko, wiek, znak zodiaku, wykształcenie, wykonywany zawód, hobby i inne informacje dopełniające charakterystykę każdego modela. Dzięki tej warstwie, portrety Dwurnika unikają archaiczności, z jaką nieustannie boryka się współczesne malarstwo portretowe.

Większość portretów powstała z inicjatywy artysty, mniejsza część na zamówienie. Wśród sportretowanych była bliższa i dalsza rodzina artysty (żona Teresa Gierzyńska, córka Pola Dwurnik, teściowie artysty, rodzeństwo, siostry żony), znajomi artyści (np. rodzina Dunikowskich, Ewa Kuryluk, Przemysław Matecki z żoną), historycy sztuki i współpracownicy (np. Agnieszka Morawińska, dyrektorka Galerii Zachęta), a także wielu wybitnych i cenionych twórców innych dziedzin, np. wokalistka zespołu Maanam Kora Jackowska, trębacz i kompozytor Tomasz Stańko, poetka i autorka tekstów Agnieszka Osiecka, dziennikarka Monika Olejnik i inni.

https://dwurnik.pl/galerie/prace-na-plotnie/

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Edward Dwurnik (Radzymin 19 IV 1943 - Warszawa 28 X 2018) studiował malarstwo w ASP w Warszawie (1963-1970), jednak jako swego „mistrza“ wymienia Nikifora. Jego to prace, zobaczone po raz pierwszy w 1965, zainspirowały ówczesnego studenta III roku do narysowania pierwszych prac z cyklu „Podróże autostopem“, które kontynuował w nastepnych latach. W 1972-1978 powstawał cykl „Sportowcy“, w którym portretowane były, dodajmy - kąśliwie, typowe postaci z lat 70. Równolegle od 1975 powstawał cykl „Robotnicy“, który kulminował w okresie „Solidarności“ 1980-1981. Za prace z tego cyklu Dwurnik otrzymał w 1981 Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, natomiast za obrazy z cyklu „Warszawa“ (1981), proroczo zapowiadające stan wojenny - Nagrodę Kulturalną „Solidarności“ podziemnej w 1983. W latach 80. malarstwo Dwurnika przybrało wyraz ekspresyjny i dramatyczny. Powstające w tej dekadzie obrazy miały niejednokrotnie wymowę polityczną, przybierały też kostium historyczny, tak czy inaczej odnoszący się do współczesnych spraw i realiów. Cykl „Droga na Wschód“ (1989-91) upamiętniał ofiary stalinizmu, natomiast cykl „Od Grudnia do Czerwca“ (1990-94) - ofiary stanu wojennego. Zarówno ideowe, jak i czysto malarskie walory tych prac przyniosły artyście ogromne uznanie, zarówno w kraju jak i za granicą. Jego wyrazem była prestiżowa nagroda Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992). W latach 90. powstają cykle będące kontynuacją „Podróży autostopem“: „Niebieskie miasta“ (od 1993) i „Diagonale“ (od 1996), jak również kompozycje nowego typu, jak widoki morskie (cykl „Błękitne“, 1992-93) czy cykl „Wyliczanka“ (1996-99). Artysta wiele wystawia, miał ok. 100 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, brał też udział w licznych wystawach i festiwalach krajowych i międzynarodowych, m.in.: X Biennale Sztuki Współczesnej, Menton 1974, Documenta 7, Kassel 1982, 5th Biennale, Sydney 1985, XIX Biennale Sztuki, Sao Paulo 1987; Olimpiada Sztuki, Seul 1988. Równolegle z malarstwem uprawiał rysunek, collage, grafikę warsztatową (litografia, techniki metalowe, kserografia, stemple) i użytkową (ilustracja, plakaty do własnych wystaw indywidualnych).