Stanisław LEWANDOWSKI (1859-1940), Henryk SIEMIRADZKI (1843-1902)

Henryk Siemiradzki z dziewięćdziesięcioma trzema ilustracyami w tekście, dziesięcioma heliograwiurami, dwoma kolorowemi facsimiliami szkiców olejnych i portretem.
Warszawa - Kraków 1904. Nakład i własność Gebethnera i Wolffa;
34 x 27 cm; oprawa pełna skóra wg oryginału z portretem artysty na licu, tłoczona złotem tytulatura na licu i na grzbiecie, wszystkie brzegi kart złocone13 tablic w technice heliograwiury w tym 2 rozkładane i 2 barwne autotypie. Stan zachowania: dwie strony nieznacznie zaplamione, jedna strona tekstowa podklejona, poza tym stan idealny.

Jedyna polska monografia Henryka Siemiradzkiego z reprodukcjami jego obrazów w graficznej technice heliograwiury.
heliograwiura - rodzaj graficznej techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na fotograficznym przenoszeniu obrazu na płytę metalową (najczęściej miedzianą) i wytrawienie za pomocą emulsji światłoczułej w ten sposób by miejsca najjaśniejsze stworzyły najpłytsze zagłębienia. Wynaleziona w 1879 r. Druk odbywa się w specjalnej prasie ręcznej. Heliograwiura rozpowszechniona w XIX w. została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Heliograwiurę stosuje się tylko wtedy, gdy trzeba stworzyć niewielką ilość kopii o bardzo wysokiej jakości.