drzeworyt barwny, papier, 34,5x22,5 cm, sygnatura artysty, jest to drzeworyt z pierwszego wydania opublikowanego w roku 1878.
„Trzydzieści sześć nowoczesnych restauracji” to seria drzeworytów Kunichiki z lat 1877-1878, która przedstawia piękności w popularnych restauracjach w różnych lokalizacjach. Kobiety serwują posiłek, relaksują się w ogrodzie lub na werandzie, a także przychodzą lub wychodzą z herbaciarni. Te barwne prace bogate są w detale, pokazują piękne wnętrza oraz zewnętrzne scenerie, przyrodę, otoczenie. Ten drzeworyt przedstawia wiejską restaurację, oświetloną nocą przez świetliki, w której odpoczywają dwie wyrafinowane i elegancko ubrane kobiety.
Urodzony w 1835 roku Toyohara Kunichika dorastał w dzielnicy Kyobashi w Edo wśród kupców i rzemieślników. W 1848 roku, w wieku 13 lat, został przyjęty jako uczeń do pracowni Utagawy Kunisady I (Toyokuni III 1786-1865). Był znany jako jeden z „Trzech Wielkich Twórców Meiji Ukiyo-e”, wraz z Yoshitoshi Tsukioka (1839-1892) i Kiyochika Kobayashi (1847-1915). W 1869 roku zaczął publikować serie portretów aktorów kabuki. Jako projektant grafiki tworzący yakusha-e (grafiki aktorów), Kunichika był regularnym gościem za kulisami teatru Kabuki. Wykonywał szkice aktorów przed i w trakcie przedstawień oraz na próbach. Posiadał dogłębną wiedzę na temat każdego aspektu teatru, będąc dobrze zaznajomionym ze sztukami, dramatopisarzami, aktorami i ich stylami gry.
W przeciwieństwie do większości artystów tamtego okresu, używał mocnych czerwieni i ciemnych fioletów, często jako kolorów tła, zamiast delikatniejszych kolorów, które były wcześniej używane. Te nowe kolory zostały wykonane z barwników anilinowych importowanych w okresie Meiji z Niemiec. Twórczość Kunichiki kontrastuje z pracami wielu współczesnych mu artystów, ponieważ uparcie trzymał się tradycyjnego stylu i tematyki klasycznego japońskiego drzeworytu, nie ulegając wpływom nowych zachodnich form sztuki. Jego miłość do kabuki zainspirowała go do przedstawiania aktorów w ich różnych rolach i z różną mimiką twarzy. Umiejętne wykorzystanie kolorów i zdolność do przełożenia głębi emocji aktora na stronę sprawia, że jego prace są jednymi z najbardziej dramatycznych, jakie kiedykolwiek powstały. W późniejszym okresie swojej kariery Kunichika zwrócił się przede wszystkim ku formatowi tryptyku, ponieważ zwiększony rozmiar dał mu przestrzeń do pełnego przedstawienia dramatu i akcji przedstawionych postaci.
Kunichika zmarł w swoim domu w Honjo 1 lipca 1900 r. w wieku 65 lat z powodu złego stanu zdrowia i napadów intensywnego picia spowodowanych śmiercią jego córki Hany w 1899 roku. Został pochowany w świątyni buddyjskiej Shingon Honryuji w Imado, Asakusa. Jego nagrobek został zniszczony podczas trzęsienia ziemi w 1923 roku, ale członkowie rodziny wznieśli nowy w 1974 roku. W dawnej Japonii powszechnym zwyczajem ludzi o wysokiej pozycji kulturowej było pisanie wiersza przed śmiercią. Na grobie Kunichiki widnieje jego wiersz: Ponieważ jestem zmęczony malowaniem portretów ludzi tego świata, namaluję portrety Enmy (króla piekieł) i diabłów.
