litografia, papier, 42 x 29 cm w świetle oryginalnego passe – partout , 60 x 45 cm (wymiary oryginalnego p.p.) ;
wykonana w XIX wieku przez oficynę muzealną „Albertina Facsymiles” w Wiedniu; sygnatura na płycie AD 1506 ś.d.; sucha pieczęć Muzeum Albertina p.d.
ALBERTINA FASCYMILES AF, unikalna grafika z jedynej, wyjątkowej edycji grafik Dürera wydanej pod koniec XIX
wieku. (Albertina to jedno z najważniejszych muzeów sztuki w Austrii, posiadające największą i najcenniejszą kolekcję
rysunków i grafik Albrechta Dürera).
Obraz Albrechta Dürera zatytułowany „Święty Dominik”, powstał w 1506 roku. Jest to dzieło, które przedstawia tylko
świętego Dominika, jedną z najważniejszych postaci w historii Kościoła katolickiego, założyciela zakonu dominikanów i
jest częścią serii przedstawień świętych wykonanych przez Dürera.
Dürer żył w czasach, kiedy religia odgrywała centralną rolę w życiu społecznym i kulturalnym. Jak wielu artystów
tamtej epoki, często tworzył dzieła o tematyce religijnej. Święty Dominik, założyciel zakonu dominikanów, był postacią
szczególnie czczoną, zwłaszcza w kręgach intelektualnych i duchownych jako symbol duchowego przewodnictwa i
mądrości.
Dürer był osobiście zainspirowany duchowością dominikańską, która łączyła intelektualizm z głęboką pobożnością.
Możliwe, że artysta odnalazł w postaci św. Dominika cechy, które były mu bliskie, takie jak zamiłowanie do nauki i
sztuki oraz duchowe zaangażowanie.
Na obrazie Albrechta Dürera Święty Dominik jest przedstawiony w fascynujący sposób. Święty Dominik wydaje się
niemal przenikać tło, co sugeruje jego duchową jedność z otoczeniem lub transcendencję. Taki efekt może nadawać
postaci nierealny, niemal eteryczny charakter, wzmacniając jej duchową aurę. Wprowadza tym sposobem element
mistyczności do przedstawienia świętego.
Z technicznego punktu widzenia, rozmycie dolnej części postaci może być wynikiem świadomego wyboru
artystycznego, który ma na celu wykorzystanie światłocienia i kolorystyki w celu zredukowania wizualnego znaczenia
tej części obrazu. Dürer, znany z precyzji i technicznej biegłości, mógł zastosować ten efekt, aby stworzyć głębszą
relację między postacią a tłem, jednocześnie wzmacniając kompozycyjną harmonię obrazu.
Dzięki takim zabiegom, obraz zyskuje na głębi i sile wyrazu, a święty Dominik jest przedstawiony jako postać
emanująca duchowym autorytetem, którego obecność jest niemal namacalna, mimo że jego dolna część zdaje się
zanikać w tle. Kolorystyka obrazu jest zdominowana przez odcienie błękitu. Błękit symbolizuje niebo i duchowość, co
podkreśla świętość Dominika. Dürer zastosował w tym obrazie subtelne przejścia tonalne, co nadaje postaci naturalizm i głębię, jednocześnie podkreślając jej dostojność i spokój.
„Święty Dominik” Dürera to przykład jego mistrzowskiego opanowania techniki malarskiej oraz umiejętności oddania
charakteru i duchowości przedstawianych postaci. Dzieło to stanowi hołd dla świętego Dominika i jego wkładu w
rozwój Kościoła.
